ادیان درست به مانند هر شرکت خلاقانه ی دیگر انسان، تمایل به اختراع تصورها و مفاهیم دارند و شماری دیدگاه های قابل ملاحظه ی بد را بر دوش بشریت تحمیل کرده اند. بسیاری از این گوشه و کنارها، گفته اند مردم چه باید بکنند و چگونه زندگی کنند که این با هدف مردم قانع کننده است که برای همخوانی با دستور کار کلیسا، بر برخی پاداش های نامشهود در زندگی پس از مرگ متمرکز شده است.
یک نمونه از میان بسیاری، باور مسیحی ایی است که تنها راه فرار از به ابد ماندن در دوزخ همانا ایسا مسیح به عنوان نجات دهنده می باشد و نه هیچ خدای دیگری و یا تجربه ی دینی دیگری به عنوان تجربه هایی انسانی، که البته نامعتبر است.
مفهوم بهشت و جهنم تبدیل شده است به روح و روان انسان که بسیاری از مردم نمی تواند فراتر از این الگوی محدود به هر گونه امکان دیگر را بیندیشند و این فساد در اخلاق بشری ریشه دوانده است. اسقف بازنشسته جان شلبی اسپانگ، با این حال، به دید نمی رسد به استوره ی جهنم اعتقاد داشته باشد و در یک گفتگوی تلوزیونی او عقاید خود را که چرا فکر می کند باور مردم به جهنم قطعن برای بقای کلیسا حیاتی است، بیان کرد.
دین بزرگ ترین شکل مهار ذهنی است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر