خاطره ی بسیار جالب از ابراهیم گلستان، کمونیست، فیلم ساز و منتقد پیش از شورش ۵۷ که علیه پادشاه و دولت شاهنشاهی مشروطه فیلم انتقادی می ساخت: دیدار با شاهنشاه.
"مدتی پس از آن که مستندی برای انتقاد از حکومت حاکم آن روز درباره ی کارگران صنعت نفت در جنوب ساخته بودم، روزی به من اطلاع دادند که شاه می خواهد من را ببیند و من را به کاخ دعوت کرده است. ابتدا کمی وحشت کردم که هتمن شاه می خواهد من را به خاطر ساختن این مستند سرزنش و توبیخ کند و دچار دردسر بشوم. برای دیدار با شاه به کاخ رفتم. شاه در حیاط چشم به راه من بود و با هم در باغ قدم زدیم. حدسم درست بود !!
شاه مستند را دیده بود و دوست داشت راجع به آن با من حرف بزند. در اين گفتگو اما، شاه کوچک ترین انتقادی از من نکرد که چرا این مستند تند را علیه او ساخته بودم و با رویی گشاده و با لبخندی بر لب با من صحبت می کرد که مرا شگفت زده کرده بود !!
برای خداحافظی، ادای احترامی کردم و خواستم بروم که شاه ناگهان برگشت و گفت:
"راستی آقای گلستان !! اون بخش آخر فیلم که گفتی سهم کارگران از این نفت گرما و بوی بد و بیماری است، تا زمانی که من و شما در این مملکت هستیم مطمئن باش اجازه نمی دهیم سهم کارگران چنین باشد و چنین نخواهد بود".
در آن لحظه، بغض شدیدی همه ی وجودم را فراگرفت و عرق شرمی بر روی صورتم نشست که چه طور آن همه دروغ به این مرد بزرگ نسبت می دادند و من هم به نوبه ی خود در آن شریک شده بودم. امروز هم پس از گزشت دهه ها از فقدان پادشاه ایران، هر گاه یاد آن سخنان پادشاه می افتم، نمی توانم خود را کنترل کنم. مردی تا آن حد باهوش و تنها کسی بود که دقیقن پیام اصلی فیلم را که در ذهن خودم بود دريافته بود. کسی که آن قدر مردم و کشورش را عاشقانه دوست داشت، چرا باید گرفتار چنین تراژدی غم انگیزی می شد ؟!"
نام و یاد پدر دلسوز ایران، در قلب هایمان جاودان باد. بايد افزود که ایران از انگشت شمار کشورهایی در جهان بود که با انقلاب سپید شاه و مردم، کارگران کشور در سود کارخانجات آن سهیم شده بودند.
همین جستار در کیهان سوئد
"مدتی پس از آن که مستندی برای انتقاد از حکومت حاکم آن روز درباره ی کارگران صنعت نفت در جنوب ساخته بودم، روزی به من اطلاع دادند که شاه می خواهد من را ببیند و من را به کاخ دعوت کرده است. ابتدا کمی وحشت کردم که هتمن شاه می خواهد من را به خاطر ساختن این مستند سرزنش و توبیخ کند و دچار دردسر بشوم. برای دیدار با شاه به کاخ رفتم. شاه در حیاط چشم به راه من بود و با هم در باغ قدم زدیم. حدسم درست بود !!
شاه مستند را دیده بود و دوست داشت راجع به آن با من حرف بزند. در اين گفتگو اما، شاه کوچک ترین انتقادی از من نکرد که چرا این مستند تند را علیه او ساخته بودم و با رویی گشاده و با لبخندی بر لب با من صحبت می کرد که مرا شگفت زده کرده بود !!
برای خداحافظی، ادای احترامی کردم و خواستم بروم که شاه ناگهان برگشت و گفت:
"راستی آقای گلستان !! اون بخش آخر فیلم که گفتی سهم کارگران از این نفت گرما و بوی بد و بیماری است، تا زمانی که من و شما در این مملکت هستیم مطمئن باش اجازه نمی دهیم سهم کارگران چنین باشد و چنین نخواهد بود".
در آن لحظه، بغض شدیدی همه ی وجودم را فراگرفت و عرق شرمی بر روی صورتم نشست که چه طور آن همه دروغ به این مرد بزرگ نسبت می دادند و من هم به نوبه ی خود در آن شریک شده بودم. امروز هم پس از گزشت دهه ها از فقدان پادشاه ایران، هر گاه یاد آن سخنان پادشاه می افتم، نمی توانم خود را کنترل کنم. مردی تا آن حد باهوش و تنها کسی بود که دقیقن پیام اصلی فیلم را که در ذهن خودم بود دريافته بود. کسی که آن قدر مردم و کشورش را عاشقانه دوست داشت، چرا باید گرفتار چنین تراژدی غم انگیزی می شد ؟!"
نام و یاد پدر دلسوز ایران، در قلب هایمان جاودان باد. بايد افزود که ایران از انگشت شمار کشورهایی در جهان بود که با انقلاب سپید شاه و مردم، کارگران کشور در سود کارخانجات آن سهیم شده بودند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر