کشور‌هایِ در حال توسعه در سر یک دو راهی قرار دارند، یا باید در حال عقب افتادگی باقی بمانند، یا باید به هر قیمت، علی رغم دشواری ها، فقدان تجربه و نبود متخصصین، به راه توسعه و پیشرفت گام بگزارند و در این راه با مخالفت ها و مانع تراشی هایِ کشور‌هایِ صنعتی رو‌برو شوند.
زمان به زیان کشور‌هایِ عقب افتاده کار می کند. فاصله ی غنی و فقیر روز به روز بیشتر می شود. ممالک پیشرفته ی امروز، هنگامی که ترقی و توسعه ی خود را آغاز کرده بودند، با چنین مسائل و موانعی رو برو نبوده و چنین رقبایِ خطرناکی نداشتند و توانستند اقتصاد خود را توسعه بخشند و پس از ایجاد زیربناهایِ اقتصادی، به نظامی دمکراتیک دست یابند (و فراموش نکنیم کشور‌هایِ پیشرفته ی امروزی غالبن با نهایت خشونت نسبت به ممالک عقب افتاده رفتار کرده اند).
با توجه به افزایش جمعیت که سالانه برایِ یک ملیون نفر باید ایجاد شغل می شد و اینکه استقلال سیاسی بدون یک اقتصاد توانا مفهومی ندارد، توسعه ی اقتصادی، شرط لازم و واجب تحقق دمکراسی سیاسی و نیل به ترقی اجتماعی است. پس ناچار بودیم ابتدا به سازندگی اقتصاد ملی بپردازیم.
اعلا حضرت محمد رضا شاه پهلوی، پاسخ به تاریخ
همین جستار در کیهان سوئد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر