روشنگری
این جستار سرفن به شوند مربوط بودن آن به دست های پنهان، انجمن های مخفی دیرینه و خانوادگی به ظاهر ایرانی، بنگاه های اطلاعاتی و جاسوسی بیگانه به ویژه انگل ایسی و آمریکایی، رو کردن دست مزدوران رژیم که خودشان از ارکان این نظام پلید ولایت فقیه هستند و از آنجا که دانستن جستارهایش را برای افزایش آگاهی ذهنمندان و اندیشمندان لازم می دانم، در اختیار آویژه مندان قرار می دهم و با رویکردهای ضد ملی و به سود رژیم آخوندی آن صد در صد مخالف بوده و این کتاب برای من این را ثابت نمی کند که بنیان رژیم خمینی خونخوار مقدس بوده است، بلکه این را اثبات می کند که کثافات باقی مانده از دجال خمینی، چگونه چنان رسوا شده اند که رژیم حاضر شده دست چپ خود را ببرد و نامش را ریزش و بی بصیرتی بگزارد.
ارتباطات پنهانی بسیاری از اشخاص و جریانهای سیاسی، اجتماعی و رویدادها پشت پرده ی آن در این کتاب به شیوه ای مستند طرح و بررسی می شوند. در این کتاب جنجالی باشما با نام افرادی چون :
سید محمد خاتمی – حسین نصر – لادن برومند – رامین جهانبگلو – مهاجرانی –علی دهباشی –مراد ثقفی – هاله اسفندیاری – شیرین عبادی –فاطمه حقیقت جو – جین شارپ - فلاحیان – ژرژ سوروس – آگنش هلر و صدها نام مشهور دیگر روبرو می شوید و جستارهای ناگفته ی بسیاری را پیرامونشان مطالعهخواهید کرد. شماری از تصاویر این کتاب که تایید کننده ی برخی رویدادهای حیرت آور هستند، برای نخستین بار است که منتشر می گردند.
توضیح درباره ی درونمایه ی کتاب
این کتاب که جلد ۳۰ اُم از مجموعه کتاب های ”نیمه ی پنهان” است، در ۳۶۸ رویه روانه ی بازار کتاب شده است. “شوالیه‌های ناتوی فرهنگی” برای نخستین بار ریشه های کودتای موسوم به “انقلاب مخملی” در ایران را به شکل مستند ارزیابی و تحلیل می کند و به تبیین دیدگاهی و کاربردی پروژه ی “ناتوی فرهنگی” می پردازد. مجموعه کتاب های “نیمه ی پنهان”، تا امروز اسناد و تحلیل های منتشر نشده ای از نیمه ی پنهان کارگزاران فرهنگ و سیاست رژیم را به چاپ رسانده است. در سال های گزشته این کتاب به شوند درونمایه ی پژوهشی و مستند خود، حیرت بسیاری از محافل اصلاح طلب را در درون و برون از کشور برانگیخته است و رسانه های وابسته به این محافل می کوشند که با تحریف مدرونمایه ی کتاب و نیز انتساب اتهامات واهی به نویسنده ی آن، با کتاب شوالیه های ناتوی فرهنگی روبرو شوند. دراین کتاب، نیمه ی پنهان بسیاری از شخصیت های سیاسی و فعالین سیاسی، فرهنگی واجتماعی رژیم مورد بررسی و موشکافی قرار می گیرد .
همه این واکنش های خصمانه درحالی است که بسیاری از سایت های اینترنتی، مانند مرکز اسناد انقلاب اسلامی ایران، رجا نیوز، بولتن نیوز، پایگاه اینترنتی جنبش نرم افزاری، مشکان و... با انتشار روزانه پاورقی کتاب پیام فضلی نژاد به نقل از روزنامه ی "کیهان" می کوشند تا مخاطبان خود را از فاجعه ای سیاسی و فرهنگی که در دولت اصلاح طلب محمد خاتمی اتفاق افتاده است، آگاه نمایند.
پرفروش ترین کتاب سیاسی سال
رکورد فروش کتاب شوالیه‌های ناتوی فرهنگی (یک نما از کودتای مخملی) نوشته ی پیام فضلی نژاد با انتشار چاپ یازدهم آن در آبان ۱۳۸۸ به ۳۵ هزار نسخه رسید.
موضوع این کتاب که یک پیش‌بینی از روند فعالیت های سیاسی مزدوران اصلاح طلب براساس نقشه ی راه سازمان جاسوسی سیا برای کودتای مخملی در ایران است، به بازشکافی فعالیت های روشنفکران دینی (پهن های خوشبو) و سکولار، احزاب اصلاح طلب مانند حزب مشارکت جمهوری اسلامی، سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی و گروه‌هک های سکولاری چون کانون مدافعان حقوق بشر می پردازد و برای نخستین بار در سال ۱۳۸۶ از نقشه ی آنان برای تحقق یک کودتای مخملی در ایران پرده برمی دارد. فضلی نژاد همچنین در جلد دوم “شوالیه های ناتوی فرهنگی” که از سوی انتشارات بنیاد کیهان که در طیف راست افراطی و محافظه کار رژیم در دست نشر است، به تشریح تازه ترین پروژه های براندازی نرم (براندازی از درون رژیم) جمهوری اسلامی می پردازد و در ضمن جریان شناسی تاریخ سیاسی پس از انقلاب ضد سلطنتی، نظریه ی “مرگ گفتمان اصلاحات” را نیز به دست خواهد کرد.
آغاز نامه
حسین شریعتمداری (نماینده ی دیکتاتوری ولایت فقیه و سرپرست بنیاد کیهان) در آغاز نامه ی کتاب شوالیه های ناتوی فرهنگی، نوشت:
“این کتاب برش مستندی از جبهه ی جنگ نرم دشمن در”درون کشور” است و نگاهی با تکیه بر اسناد آشکار و غیر قابل انکار، سرپل هایی ارتباطی این جبهه با بنگاه های اطلاعاتی و امنیتی بیگانه دارد. خواننده در فصل های گوناگون کتاب محافل پیدا و پنهان این جبهه می رود و تاریک خانه ها و سایه روشن های آن را وامی کاود، از چگونگی رابطه ی برخی از محافل و احزاب جبهه ی اصلاحات با بنگاه های اطلاعاتی سیا، موساد و MI6 با خبر می شود، نقش شماری از روزنامه ها را به عنوان پایگاه تبلیغاتی دشمنان ایران درمی یابد، از این که جمعی از روشنفکرنمایان و هموندان برخی از احزاب و گروه های اصلاحات در پشتیبانی ها، مخالفت ها و اظهار نظرهای سیاسی و فرهنگی خود، داده های مستقیم و غیرمستقیم کانون های اطلاعاتی بیگانه - به ویژه آمریکا - را بر زبان دارند، انگشت حیرت به دندان می گزد و.... خواننده در سرتاسر این گشت و گزار عبرت انگیز هیچ نکته، رخداد، رابطه، اظهار نظر و خبری را نمی یابد که برای آن، اسناد غیرقابل انکار - والبته کاملن آشکار- به دست داده نشده باشد.
چندی از متن کتاب در فصل نخست:
تعامل خاندان مزدور جهانبگلو با رژیم فراری پهلوی
هنگامی که درمرداد ماه ۱۳۸۵، رامین جهانبگلو پس از پایان بررسی های “وزارت اطلاعات” در زندان اوین، به سوییتی منتقل شد تا زندگی و پیشه ی خود را رودر روی دوربین صدا و سیما برای ایرانیان بازکاود، (۱) از خانه ی پدریش و بستری که از آن برآمده، هیچ نگفت؛ خانه ای که از نیمه ی دهه ی ۳۰، همان سال ها که او زاده شده بود و بسیار پر فراز و نشیب بود.
کاش رامین، روایت روزهایی را می گفت که پدرش در آغاز از فعالان “حزب توده ی ایران” و سپس نماینده ی رژیم پهلوی دوم در سازمان اوپک شد و مادرش نیز در دفتر فرح پهلوی، طرح و ایده می داد و از هواداران عرفان امروزی بود. او هتا اشاره ای هم نکرد که خواهر زاده ی سید حسین نصر رییس دفتر فرح پهلوی است؛ کسی که فعالیت های او را با سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا پیوند زد.
هنگامی که نزدیک به یک سال پس از آن، اعترافات جهانبگلو در برنامه ی تلوزیونی با عنوان “دموکراسی” پخش شد، مخاطب گیج مانده بود که سوژه ی او، در هوای چه فرهنگی تنفس کرده، قبله ی فکریش کجای این جهان بوده و با کدامین آموزه ها و ابزارها، بنای مشارکت در کودتایی آمریکایی موسوم “انقلاب مخملی” (۲) را داشته است.
رامین، هفتم دی ماه ۱۳۳۵، در فضای غریب خانه ی پدری که در محله ی اختیاریه ی شمیران بود، زاده شد. پدرش امیر حسین جهانبگلو که از دانشگاه پاریس دکترای اقتصاد داشت، در آغاز دهه ی ۲۰ به همراه جلال آل احمد، محفلی را بنیان گزاشت که “انجمن اصلاح” نام گرفت و سال ۱۳۲۳ به حزب توده ی ایران پیوست. (۳) پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، خانواده ی جهانبگلو که از روشنفکران فانتزی روزگار خود به شمار می رفتند، از حزب توده بریدند و به تدریج با دربار پهلوی، گره خوردند. پدر خانه که استاد اقتصاد دانشگاه تهران بود، نماینده ی رژیم ستمشاهی در سازمان نفتی اوپک شد (۴) و در آستانه ی انقلاب ضد سلطنتی ایران نیز، رضا قطبی (مدیر عامل تلوزیون ملی ایران در رژیم شاهنشاهی) در نامه ای محرمانه از محمد رضا شاه خواست تا امیر حسین جهانبگلو را به عنوان یک روشنفکر به ظاهر مخالف رژیم، برای ایجاد تماس با گروههای مخالف، به مناصب دولتی بازگرداند. (۵) در این میان، حکایت “خجسته کیا”، مادر رامین، تلخ تر بود.
کیا که در انگلستان تحصیلات دانشگاهی خود را به پایان برده بود، کارگردانی تئاتر می کرد. از نیمه ی دهه ۳۰، همان سال هایی که رامین زاده شده بود، او به همراه “شاهین سرکیسیان”، “منوچهر انور”، “فریدون رهنما”، اهمد شاملو و... با فارغ التحصیلان هنرستان هنرپیشگی، مانند علی نصیریان، از رهگزر به نمایش درآوردن آثار صادق هدایت، به دنبال ساختن سبکی برای نمایش ایرانی بود. در نخستین تجربه های خود، گروه هنر ملی را سامان داد که عزت الله انتظامی، عباس جوانمرد، جمشید لایق و جعفر والی از هموندان آن به شمار می رفتند .(۶)
خانه ی خجسته کیا، پاتوق جمعی از هنرمندان بهایی و کارگزاران فرهنگی در زمان پهلوی دوم بود؛ کسانی چون هوشنگ کاووسی، که به فرنشینی اداره ی سانسور سینمای ستمشاهی رسیدند و یا مانند منوچهر انور، بر مسند مدیریت کانون سینماگران پیشرو، نشستند. او از این همنشینی ها، به هم اندیشی با فرح پهلوی رسید و از سال ۱۳۴۶ که نخستین “کمیسیون جشن هنر” در کاخ صاحب قرانیه تشکیل شد، (۷) در مقام مشاوری نافذ برای شورای عالی جشن هنر شاهنشاهی که در مرودشت استان پارس برگزار می شد، خدمت کرد. کیا، اگرچه از دستیاران ارشد فرخ غفاری (قائم مقام جشن هنر شاهنشاهی) به شمار می رفت، اما آدمی کم حاشیه و مدیری در سایه بود. بیشتر وقتش را یا در کارگاه نمایش (وابسته به دفتر فرح پهلوی) و یا به عنوان سرپرست در مرکز حفظ هنرهای آیینی (وابسته به تلوزیون ملی ایران) می گزراند.
نه تنها نمایشنامه هایی چون شهر قصه (بیژن مفید) و آثار عباس نعلبندیان، با پشتیبانی او در کسب جوایز جشن هنر از دست فرح پهلوی کامیاب می شدند، بلکه خجسته کیا، بازیگران گروه تئاتر دژ شهر نو موسوم به حافظ نو را به شهرتی جهانی رساند. شهر نو، بد نام ترین محله ی تهران در روزگار پهلوی بود که کیا، اکثر بازیگران تئاتری آن را که از روسپی های مشهور بودند، برای اجرای نمایش، به جشن هنر و سپس جشنواره های جهانی برد؛ حکایتی که بازخوانیش دشوار و غم انگیز است .(۸)
نویسنده: پیام فضلی نژاد (روزنامه ی کیهان آخوندی)
هنگامی که درمرداد ماه ۱۳۸۵، رامین جهانبگلو پس از پایان بررسی های “وزارت اطلاعات” در زندان اوین، به سوییتی منتقل شد تا زندگی و پیشه ی خود را رودر روی دوربین صدا و سیما برای ایرانیان بازکاود، (۱) از خانه ی پدریش و بستری که از آن برآمده، هیچ نگفت؛ خانه ای که از نیمه ی دهه ی ۳۰، همان سال ها که او زاده شده بود و بسیار پر فراز و نشیب بود.
کاش رامین، روایت روزهایی را می گفت که پدرش در آغاز از فعالان “حزب توده ی ایران” و سپس نماینده ی رژیم پهلوی دوم در سازمان اوپک شد و مادرش نیز در دفتر فرح پهلوی، طرح و ایده می داد و از هواداران عرفان امروزی بود. او هتا اشاره ای هم نکرد که خواهر زاده ی سید حسین نصر رییس دفتر فرح پهلوی است؛ کسی که فعالیت های او را با سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا پیوند زد.
هنگامی که نزدیک به یک سال پس از آن، اعترافات جهانبگلو در برنامه ی تلوزیونی با عنوان “دموکراسی” پخش شد، مخاطب گیج مانده بود که سوژه ی او، در هوای چه فرهنگی تنفس کرده، قبله ی فکریش کجای این جهان بوده و با کدامین آموزه ها و ابزارها، بنای مشارکت در کودتایی آمریکایی موسوم “انقلاب مخملی” (۲) را داشته است.
رامین، هفتم دی ماه ۱۳۳۵، در فضای غریب خانه ی پدری که در محله ی اختیاریه ی شمیران بود، زاده شد. پدرش امیر حسین جهانبگلو که از دانشگاه پاریس دکترای اقتصاد داشت، در آغاز دهه ی ۲۰ به همراه جلال آل احمد، محفلی را بنیان گزاشت که “انجمن اصلاح” نام گرفت و سال ۱۳۲۳ به حزب توده ی ایران پیوست. (۳) پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، خانواده ی جهانبگلو که از روشنفکران فانتزی روزگار خود به شمار می رفتند، از حزب توده بریدند و به تدریج با دربار پهلوی، گره خوردند. پدر خانه که استاد اقتصاد دانشگاه تهران بود، نماینده ی رژیم ستمشاهی در سازمان نفتی اوپک شد (۴) و در آستانه ی انقلاب ضد سلطنتی ایران نیز، رضا قطبی (مدیر عامل تلوزیون ملی ایران در رژیم شاهنشاهی) در نامه ای محرمانه از محمد رضا شاه خواست تا امیر حسین جهانبگلو را به عنوان یک روشنفکر به ظاهر مخالف رژیم، برای ایجاد تماس با گروههای مخالف، به مناصب دولتی بازگرداند. (۵) در این میان، حکایت “خجسته کیا”، مادر رامین، تلخ تر بود.
کیا که در انگلستان تحصیلات دانشگاهی خود را به پایان برده بود، کارگردانی تئاتر می کرد. از نیمه ی دهه ۳۰، همان سال هایی که رامین زاده شده بود، او به همراه “شاهین سرکیسیان”، “منوچهر انور”، “فریدون رهنما”، اهمد شاملو و... با فارغ التحصیلان هنرستان هنرپیشگی، مانند علی نصیریان، از رهگزر به نمایش درآوردن آثار صادق هدایت، به دنبال ساختن سبکی برای نمایش ایرانی بود. در نخستین تجربه های خود، گروه هنر ملی را سامان داد که عزت الله انتظامی، عباس جوانمرد، جمشید لایق و جعفر والی از هموندان آن به شمار می رفتند .(۶)
خانه ی خجسته کیا، پاتوق جمعی از هنرمندان بهایی و کارگزاران فرهنگی در زمان پهلوی دوم بود؛ کسانی چون هوشنگ کاووسی، که به فرنشینی اداره ی سانسور سینمای ستمشاهی رسیدند و یا مانند منوچهر انور، بر مسند مدیریت کانون سینماگران پیشرو، نشستند. او از این همنشینی ها، به هم اندیشی با فرح پهلوی رسید و از سال ۱۳۴۶ که نخستین “کمیسیون جشن هنر” در کاخ صاحب قرانیه تشکیل شد، (۷) در مقام مشاوری نافذ برای شورای عالی جشن هنر شاهنشاهی که در مرودشت استان پارس برگزار می شد، خدمت کرد. کیا، اگرچه از دستیاران ارشد فرخ غفاری (قائم مقام جشن هنر شاهنشاهی) به شمار می رفت، اما آدمی کم حاشیه و مدیری در سایه بود. بیشتر وقتش را یا در کارگاه نمایش (وابسته به دفتر فرح پهلوی) و یا به عنوان سرپرست در مرکز حفظ هنرهای آیینی (وابسته به تلوزیون ملی ایران) می گزراند.
نه تنها نمایشنامه هایی چون شهر قصه (بیژن مفید) و آثار عباس نعلبندیان، با پشتیبانی او در کسب جوایز جشن هنر از دست فرح پهلوی کامیاب می شدند، بلکه خجسته کیا، بازیگران گروه تئاتر دژ شهر نو موسوم به حافظ نو را به شهرتی جهانی رساند. شهر نو، بد نام ترین محله ی تهران در روزگار پهلوی بود که کیا، اکثر بازیگران تئاتری آن را که از روسپی های مشهور بودند، برای اجرای نمایش، به جشن هنر و سپس جشنواره های جهانی برد؛ حکایتی که بازخوانیش دشوار و غم انگیز است .(۸)
نویسنده: پیام فضلی نژاد (روزنامه ی کیهان آخوندی)
ویرایش: داریوش افشار
بارگیری "شوالیه های ناتوی فرهنگی".
پانوشت ها:
۳. گنجی، اکبر. “درآمدی بر تاریخ روشنفکری ایران”. هفته نامه ی نیمروز (چاپ لندن)، ۳ شهریور ۱۳۸۵، شماره .۸۹۶ همچنین، نک: چپ در ایران به روایت اسناد ساواک (کتاب هفتم). تهران: مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی . صفحه .۱۵۳
۵. رستمی، فرهاد. پهلوی ها (جلد سوم). تهران: موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، ۱۳۸۲، صفحه .۶۱۱
۶. محمودی، حسن. “تجدد خواه و جریان گریز”. روزنامه ی شرق، ۲۴ اردیبهشت ماه ۱۳۸۴، شماره .۴۷۴
۷. جشن هنر به روایت اسناد ساواک. تهران: مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی، ۱۳۸۱، صفحه .۳
۸ فضلی نژاد، پیام “پژوهشی پیرامون تعامل خانواده ی جهانبگلو با خاندان پهلوی” (گفتگوی منتشر نشده با احمد الهیاری
بارگیری "شوالیه های ناتوی فرهنگی".
پانوشت ها:
۱. اشاره ای است به گفتگوی تلوزیونی رژیم ولایت فقیه با رامین جهانبگلو که در یک مجموعه ی دو بخشی با عنوان “ دموکراسی” همراه با اعترافات هاله ی اسفندیاری و کیان تاج بخش، از شبکه ی یک تلوزیون اشغالی ایران (۲۷ و ۲۸ تیرماه ۱۳۸۶) پخش شد. نخستین بار، در ۲۵ مرداد ماه ۱۳۸۵، هنگامی که جهانبگلو در بازداشت بود، سخنگوی قوه قضاییه ی بد نام آخوندی و دادستان کل کشور، از احتمال پخش تلوزیونی اعترافات وی، خبر دادند. برای مطالعه ی بیشتر، نگاه کنید به: “متن کامل اعترافات عوامل بیگانه”، خبرگزاری بد نام فارس، ۳۰ تیرماه ۱۳۸۶، از: http:..wwwfarsnewscom.newstextphp?nn=۲۴۰۰۰۳۴۰۶۸
۲. انقلاب مخملی (Velvet Revolution)یا انقلاب رنگی یا انقلاب گلی، نوعی کودتای بدون خونریزی است و به دگرش و تحولاتی گفته می شود که تا امروز در برخی از کشورهای باقیمانده از بلوک شرق روی داده و حکومت این کشورها، جای خود را به حکومت های هوادار غرب داده اند. این اصطلاح را برای نخستین بار واسلاو هاول رییس جمهور پیشین چک که در آن زمان رهبر مخالفان این کشور بود، بر سر زبان ها انداخت. بر اساس طرح خاورمیانه ی بزرگ، ایالات متحده می کوشد که کودتاهای مخملی را در این منطقه نیز به راه اندازد. کودتاهای مخملی، واجد ویژگی های پیوسته و همگون در علل و شکل تحولات می باشند.(برای خواندن متن کامل، به کتاب شوالیه های ناتوی فرهنگی مراجعه کنید.)
۲. انقلاب مخملی (Velvet Revolution)یا انقلاب رنگی یا انقلاب گلی، نوعی کودتای بدون خونریزی است و به دگرش و تحولاتی گفته می شود که تا امروز در برخی از کشورهای باقیمانده از بلوک شرق روی داده و حکومت این کشورها، جای خود را به حکومت های هوادار غرب داده اند. این اصطلاح را برای نخستین بار واسلاو هاول رییس جمهور پیشین چک که در آن زمان رهبر مخالفان این کشور بود، بر سر زبان ها انداخت. بر اساس طرح خاورمیانه ی بزرگ، ایالات متحده می کوشد که کودتاهای مخملی را در این منطقه نیز به راه اندازد. کودتاهای مخملی، واجد ویژگی های پیوسته و همگون در علل و شکل تحولات می باشند.(برای خواندن متن کامل، به کتاب شوالیه های ناتوی فرهنگی مراجعه کنید.)
۳. گنجی، اکبر. “درآمدی بر تاریخ روشنفکری ایران”. هفته نامه ی نیمروز (چاپ لندن)، ۳ شهریور ۱۳۸۵، شماره .۸۹۶ همچنین، نک: چپ در ایران به روایت اسناد ساواک (کتاب هفتم). تهران: مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی . صفحه .۱۵۳
۴. روزنامه یاعتماد ملی، ۲۵ اردی بهشت ماه ۱۳۸۵، شماره ۸۳، صفحه .۲
۵. رستمی، فرهاد. پهلوی ها (جلد سوم). تهران: موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، ۱۳۸۲، صفحه .۶۱۱
۶. محمودی، حسن. “تجدد خواه و جریان گریز”. روزنامه ی شرق، ۲۴ اردیبهشت ماه ۱۳۸۴، شماره .۴۷۴
۷. جشن هنر به روایت اسناد ساواک. تهران: مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی، ۱۳۸۱، صفحه .۳
۸ فضلی نژاد، پیام “پژوهشی پیرامون تعامل خانواده ی جهانبگلو با خاندان پهلوی” (گفتگوی منتشر نشده با احمد الهیاری
خراسانی، روزنامه نگار و از هموندان بنیانگزار کانون نویسندگان ایران)، مردادماه ماه .۱۳۸۶
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر