شاید کسی برایتان نگفت که در جریان اعترضات سراسری ۸۸، بیمارستان ها درهای خود را به روی مردم بستند و راه فراری از دست مزدوران دژخیم اسلامی به آنجاها نبود. درهای شیشه ای را از پشت زنجیر زدند و پشت در ایستادند تا مبادا با هل دادن، بشکنند و کسی وارد شود.
امروز مردم حماس پرور غزه، در بیمارستان هایی پناه گرفته اند که جان پناه تروریست های مسلمان هستند، اما ما تروریست نبودیم و علیه پدر خوانده ی تروریسم اسلامی اعتراض می کردیم.
آن روز، بستن درهای بیمارستان بر روی ما، جنایت علیه انسانیت بود و امروز، گشودن درهای بیمارستان بر روی تروریست ها، جنایت جنگی.
نه رژیم اسلامی هرگز ما را دوست داشت و نه امروز کسی تروریست های مسلمان را، به جز رژیم های اسلامی. تاریخ می تواند سوار بر خرافات و توهمات و حماقت مردم، هر چه قدر که خواست تکرار شود، اما دیگر نه، برای آن کس که دژخیمان به او نفرتش را اثبات کرده است و از یک ایران، زندانی ابدی ساخته.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر