این ماجرای تازه ای نیست و واپسین آن هم نخواهد بود...
من از سن پنج تا هفت سالگی مورد آزار جنسی قرار گرفتم و این تمام زندگی من و تصور و احساسم را نسبت به خودم نابود کرده. در حالی که مادرم یک زن مذهبی بوده و همیشه مراقب رخت تنم بود. کسی که دو سال من را آزار داده، اکنون یک مداح اهل بیت است و چند بار هم کربلا و مشهد و... رفته و هر سال هم تو عزاداری برای حسین مداحی می کنه. با خودم فکر می کنم، خدایی که همه جا هست و ناظر به همه چیز هست و همه چیز را می داند و توانای مطلق است، آن هنگامی که دو سال آزار می دیدم، دقیقن چه کار می کرده ؟؟
با خودش فکر می کرده بگزار خودش بزرگ تر شود و بتواند جلوی این مردک را بگیرد ؟
اسلن برایش مهم بوده که آن دو سال و این هفده سال پس از آن، چه بر من گزشته ؟
مگر نمی گویند داناست ؟ یعنی نمی دانسته پس از آن دو سال، در این هفده سال، قرار است چه بر سرم بیاید ؟
انتظار نداشتم کاری مثل شق القمر بکند، اما می تونست کسی را متوجه کند تا بهم کمک کند. اما او تنها عذاب کشیدن من را نگاه کرد. کاش تنها همین کار را می کرد؛ اکنون به جای اینکه آن مرد را که هنوز هم همان جوری عذاب بده، دعوتش می کند به زیارت و کمکش هم می کند !! به نظرتان، این خدای دانای توانای نیک خواه، وجود دارد ؟
و اگر وجود دارد، چه طور می خواد پاسخگوی بی شمار انسانی باشد که به روش های مختلف، آزار دیده اند و او می توانسته بهشان کمک کند، اما تنها نگاهشان می کرده ؟
این نخستین دلیلی بود که من را به فکر کردن در مورد اینکه "آیا خدایی هست یا نه"، سوق داد !! اکنون که می دانم خدایی وجود ندارد، آرام ترم، چون دیگر مجبور نیستم باور کنم خوب مطلقی بوده است که به هیچ کس کمکی نکرده و نمی کند. این آرامش خیلی برام با ارزش است، دیگر منتظر کمک های غیبی نیستم و خودم برای زندگیم و خودم تلاش می کنم، کار خوب را به دلیل اینکه خوب است انجام می دهم، نه به امید پاداش فاحشه خانه ی بهشت.
از وقتی فهمیدم چیزهایی که زمانی بهشان اعتقاد داشتم، اشتباه بوده اند، تعصبم خیلی کمتر شده، چون می دانم دیگر چیزی مطلق نیست و ممکن است چیزی که اکنون رویش تعصب داشته باشم، روزی رد کنم. با آدم های با افکار و عقاید و طرز زندگی مختلف، راحت تر کنار می آیم و مدام در حال قضاوتشون نیستم.
همین جستار در کیهان سوئد
من از سن پنج تا هفت سالگی مورد آزار جنسی قرار گرفتم و این تمام زندگی من و تصور و احساسم را نسبت به خودم نابود کرده. در حالی که مادرم یک زن مذهبی بوده و همیشه مراقب رخت تنم بود. کسی که دو سال من را آزار داده، اکنون یک مداح اهل بیت است و چند بار هم کربلا و مشهد و... رفته و هر سال هم تو عزاداری برای حسین مداحی می کنه. با خودم فکر می کنم، خدایی که همه جا هست و ناظر به همه چیز هست و همه چیز را می داند و توانای مطلق است، آن هنگامی که دو سال آزار می دیدم، دقیقن چه کار می کرده ؟؟
با خودش فکر می کرده بگزار خودش بزرگ تر شود و بتواند جلوی این مردک را بگیرد ؟
اسلن برایش مهم بوده که آن دو سال و این هفده سال پس از آن، چه بر من گزشته ؟
مگر نمی گویند داناست ؟ یعنی نمی دانسته پس از آن دو سال، در این هفده سال، قرار است چه بر سرم بیاید ؟
انتظار نداشتم کاری مثل شق القمر بکند، اما می تونست کسی را متوجه کند تا بهم کمک کند. اما او تنها عذاب کشیدن من را نگاه کرد. کاش تنها همین کار را می کرد؛ اکنون به جای اینکه آن مرد را که هنوز هم همان جوری عذاب بده، دعوتش می کند به زیارت و کمکش هم می کند !! به نظرتان، این خدای دانای توانای نیک خواه، وجود دارد ؟
و اگر وجود دارد، چه طور می خواد پاسخگوی بی شمار انسانی باشد که به روش های مختلف، آزار دیده اند و او می توانسته بهشان کمک کند، اما تنها نگاهشان می کرده ؟
این نخستین دلیلی بود که من را به فکر کردن در مورد اینکه "آیا خدایی هست یا نه"، سوق داد !! اکنون که می دانم خدایی وجود ندارد، آرام ترم، چون دیگر مجبور نیستم باور کنم خوب مطلقی بوده است که به هیچ کس کمکی نکرده و نمی کند. این آرامش خیلی برام با ارزش است، دیگر منتظر کمک های غیبی نیستم و خودم برای زندگیم و خودم تلاش می کنم، کار خوب را به دلیل اینکه خوب است انجام می دهم، نه به امید پاداش فاحشه خانه ی بهشت.
از وقتی فهمیدم چیزهایی که زمانی بهشان اعتقاد داشتم، اشتباه بوده اند، تعصبم خیلی کمتر شده، چون می دانم دیگر چیزی مطلق نیست و ممکن است چیزی که اکنون رویش تعصب داشته باشم، روزی رد کنم. با آدم های با افکار و عقاید و طرز زندگی مختلف، راحت تر کنار می آیم و مدام در حال قضاوتشون نیستم.
همین جستار در کیهان سوئد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر