اخلاق، عصاره ی منش یک فرهنگ اگر باشد، اخلاق ایرانی را هتا از اخلاق عراق و افغانستان که در همسایگی ما هستند، جدا می کند. اما چیزی فرای اخلاق وجود دارد که ما را بنا بر سرشت انسانیمان با دیگر انسان های سرتاسر جهان، فرای زمان و مکان، پیوند می دهد و آن چیز، اخلاق نیست.
پس اخلاق، عصاره ی فرهنگی یک مردمی است که تمدن مشترکی را به نام تاریخ با یکدیگر و برای زمانی کوتاه یا دراز، طی کرده اند. کشور ایران، اخلاق مدارانه سگ ها ذا قتل عام می کند و کشور ایران، اخلاق مدارانه از سگ ها نگاهدارس می کند. این تضاد اخلاقی زنده و موجود و نه سرفن تاریخی، به علت وجود فرهنگ های گوناگون، خرده فرهنگ ها در برابر یکدیگر و در برابر کلان فرهنگ ها، فرهنگ های عمومی و عوام، به وجود آمده است.
تضاد عقاید و تضاد آرا وجود دارند، اما حقیقت متضاد حقیقت نیست. پس اخلاق که نتیجه ی تضاد است، با سرشت مشترک انسانی و حقوق بشری، یکی نیست. اخلاق اسلامی با اخلاق یهودی و مسیحی هم متفاوت است و هم در بسیاری موارد مشابه یا متضاد. پس با اخلاق می توان سلطه ی عقیدتی و اجتماعی و سیاسی داشت، اما حق و حقیقت جایگاهی در این سیاست نخواهد داشت.
از آنجا که وراجان ماتحت تاثیر مجازی کاغذی و مجازی برخط، زیاده از حد فهم خود درباره ی این مفهوم مهم، اخلاق، سخن می گویند؛ و از آنجا که برای ایجاد شور حسینی در جریان خداناباورانه و یا ضد حکومتی خود، کباده ی غیرت و فریدون و داریوش و فلان فلان می کشند، دانستن این موردبرای ذهن ورزیده ی حقیقتجو مهم است که اساس روابط انسانی از حالت اخلاقی به حالت حقوقی در حال دگرش برگشت ناپذیری است.
دیگر فیلم های جنسی تابوی شخصی نیستند، هر چند هنوز تابوی اجتماعی محسوب می شوند. دیگر حجاب، امری ملزم برای شخص نیست، اما کلان فرهنگ استبداد اسلامی، با قبضه کردن سیاست قانونگزاری و اجرایی، حجاب را تحمیل و اجبار می کند. دیگر کسی برای پرت و پلاهای عقیدتی، از زرتشت تا محمد، آش دهانسوز نمی پزد، مگر که شغلش گرفتن موش باشد!
مردم که خود بخشی از مشکلند تا راه حل، اعتقادات خود را بر هر چیز دیگری ترجیح می دهند. ویدیوهای تکاندهنده ی سرکوب خونین مردم معترض، از ۸۸ بدینسو، که در آن «سکوت دیگران» در برابر جنگ دو فرهنگ چیره و سرکوب شده دیده می شود، حکایت از فرهنگ غالب و موازی و کلان دیگری دارد که در آن، جمعیت به تماشای صحنه و گزر از واقعیتی مشغولند که «معتقدند» به آنها مربوط نمی شود. این وضعیت، ملل متمدن را نیز دچار سیه روزی تحمیل سیاست چپ گلوبالیستی جهانی کرده و سیل ناهمگون الله پرستان در اروپا را ایجاد کرده است.
اخلاق و غیرت، بازده ی منفی یک کارکرد خرد جمعی کم بنیه و نادان و یا کم دان است که «معتقد» است حق با اوست و او از بقیه بهتر و مهمتر است و بیشتر و درستتر می فهمد..
فرهنگ هوشیاری، در میان اسناد خاک می خورد و در میان رده های اطلاعاتی کشورها، مورد بهره برداری علیه توده های با فرهنگ های متنوع می شود. از اینرو، اخلاق غالب، «اخلاق قدرت» است. بر خلاف آنچه که انتان لاوی مدعی شده است که: «قدرت بر حق است»، مبارزه برای آزادی در سراسر تاریخ جهان انسانیت به من می گوید که: «حق، قدرت است» و این قدرت، در ضعف مردم ضعیف و در قدرت مردم، قوی می شود و قدرت مردم با توش و توان حقیقت به قدرت می رسد یا بی توش و توان حقیقت به ضعف می گراید و این نسبیتی است که دو دریای متصل اما جدا را به یکدیگر پیوند می دهد.
فرهنگ هوشیاری جمعی به همین دلیل می تواند مورد بهره یرداری علیه خودش و حقیقت و در نهایت مردم، قرار گیرد.
یک دیوس با یک غیرتی، از دید شیتان پرستی برابر است. نه شیتان پرست او را پست کرده و تحقیر می کند و نه دیگری را برکشیده و تحسین می نماید. دزدی به دلیل تبعیض و ستم اگر انجام شود، حرص و چنانچه به علتی به جز این باشد، تجاوز و طمع است و شیتان پرستی، ناپرهیزی را تشویق و زیاده روی را تشجیع می کند، اما حد آن، خردورژی است و از آنجا که حماقت بزرگ ترین گناه در مرام شیتان پرستی است، پس حرص زدن برای بیشتر خواستن و داشتن، رواست؛ و طمع کردن در داشته های دیگران و تجاوز، ممنوع است. این ستمگر است که باید از حق مردم بترسد، نه مردم که از قدرت زورمند.
این مسکین و ضعیف است که باید به خاطر طمعش در قناعت، یعنی گدایی از دیگران و توقع بیجای پول از آنان، پایمال شود، نه فقیری که اراده اش سرکوب شده و کمرش با تجاوز شکسته است. مردم لازم است که روند رفع تبعیض را از حالت انفرادی به حالت سازمانی درآورند و فقر را سازمان یافته، به شکلی بنیاین و اجتماعی، و از راه سیاست گزاری های درست و متناسب با نیاز روز، ریشه کن کنند؛ وگرنه این شما و این حوض علی زن باز کوفه و زنان بی شوهر فقیر شبانه!
گدایی و فقر، فرصت طلایی حکومت اخلاق و غیرت است. آری، حقوق انسانی به جای غیرت و آزادی جنسی به جای ناموس و عشق به جای تعصب؛ و زنده باد شرم و گناه، فضیلت انسانی و آزادی اختیار و زنده باد دو فرهنگ مشترک، فرهنگ بی شرمی در لذت و فرهنگ شرم و آرزوی لذت. زنده باد بی اخلاقی به جای اخلاق مداری و زنده باد آزادی بیان به جای نزاکت کلامی.
زنده باد ناسزا به مقدسات چیره و تحمیل شده و سرنگون باد اخلاق خرده فرهنگ های توده ها در تداوم اخلاق حسنه. زنده باد زنا و روسپی گری و ننگ باد خرید و فروش شرعی زنان با شیربهای زرتشتی و مهریه ی اسلامی زرتشتی. زنده باد چند همسری برای زنان و مردان و ننگ باد بر تک همسری مسیحی و چند عروسی نران الله پرست. توهین واجب باد بر عبودیت ها و قبله ها، بر مسجد و کلیسا، بر آنجا که آزادی را در «اعتقادات و اخلاق» مصادره و مسخ کرده اند و درود و هله بر اراده ی انسان آزاد، انسان خدای زنده. باشد که جاودان زید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر