گروهی از انسان شناسان، آرامگاه مرموزی را در جنگلی نزدیک شهر کیگالی روآندا (در آفریقای مرکزی) پیدا کردند. بقایای این موجودات همانندی کمی به انسان داشت. سرپرست گروه پژوهشگران بر این باور است که آنها می توانند موجوداتی از سیاره ای دیگر باشند که در اثر یک بلای ناگهانی مرده اند.
بر اساس گفته ی دانشمندان، آنها دست کم ۵۰۰ سال پیش دفن شده اند. در آغاز پژوهشگران تصور کردند که آنها از یک تمدن کهن می آیند، اما هیچ نشانه ای از تمدن انسانی در آن پیرامون پیدا نشده است.
در این گورستان، ۴۰ گور همگانی، حدود ۲۰۰ جنازه را دربرداشتند که همگی به خوبی نگاهداری شده و باقی مانده بودند. قد این موجودات حدودن به ۷ پا می رسید. سرهایشان بسیار بزرگ بود و دهان، بینی یا چشم نداشتند.
به باور انسان شناسان، این موجودات متعلق به گروهی از فرازمینیان هستند که در اینجا فرود آمده اند و به احتمال بسیار، از سوی نوعی ویروس بیگانه از بین رفته اند که تنشان قابلیت دفاع در برار آن را نداشته است. با این حال، هیچ آثاری از فرود آمدن کشتی یا قطعات آن کشف نشده است.
این نخستین کشفی نیست که در این زمینه صورت می گیرد. در تابستان ۱۹۳۷ گروهی از دانشمندان چینی به سرپرستی استاد چی پوتئی به بررسی غارهای کوه بایان- کارا- اولا پرداختند. در درون این غار، آنها استخوان بندی هایی با سرهای بسیار بزرگ و تن هایی کوچک پیدا کردند. در نزدیکی آنها، ۱۷۶ لوح سنگی وجود داشت. در مرکز هر لوح سوراخی بود و یک شیار مارپیچی که ویژگی هایی روی خود داشت، از آن آغاز می شد و به محیط پیرامون امتداد پیدا می کرد.
افزون بر این، دیوارهای غار به وسیله ی نقاشی هایی از برخاست خورشید، ماه و ستارگان پوشیده شده بود، همراه با نقطه های رنگی ریزی که به تدریج به کوهستان و سطح زمین نزدیک می شدند.
پژوهشگران برای کشف رمزهای قرس های سنگی به مدت دو دهه سردرگم بودند. سرانجام، استاد دانشگاه بیجینگ زوم اومنیو، شمار بسیاری از آنها را رمزگشایی کرد.
واژگان مارپیچ اینگونه روایت می کنند که حدود ۱۲ هزار سال پیش، چند چیز پرنده در این کوهستان تصادف کردند. باستان شناسان چینی، توصیفی از مردمانی که در غارهای بایان- کارا- اولا زندگی می کردند نیز پیدا کردند.
همچنین در زمانی نه چندان دور، در یکی از تابوت های مسر باستان، مومیایی یک مرد ۲.۵ متری پیدا شد. چهره ی او بدون بینی و گوش و دهانش بسیار گشاد بود و زبان نداشت.
بر اساس گفته های باستان شناس گوستون د ویلارز، سن این مومیامی حدود ۴ هزار سال است. او به عنوان یک میری اشراف زاده دفن شده، یعنی به دقت مومیایی شده و به دست خدمتگزاران، خوراک و وسایل آزین بندی برای زندگی پس از مرگش، گزاشته شده بود. اگرچه بر اساس کشفیات، تمامی وسایل پیرامون او به مسریان یا هتا هیچ تمدن زمینی دیگری تعلق نداشتند؛ برای نمونه در میان کشفیات، یک قرص سنگی صیقل داده شده که به وسیله ی خط و خطوط و اشکال ناشناخته ای پوشیده شده بود، یک جامه که از فلز ساخته شده، همراه با بقایای چیزی که کفش های پلاستیکی را تداعی می کرد، و کتیبه های سنگی بسیاری که با تصاویری از ستارگان، سیارات و دستگاه های ناشناخته ای پر شده بودند، به چشم می خورد.
بر اساس گفته ی دانشمندان، آنها دست کم ۵۰۰ سال پیش دفن شده اند. در آغاز پژوهشگران تصور کردند که آنها از یک تمدن کهن می آیند، اما هیچ نشانه ای از تمدن انسانی در آن پیرامون پیدا نشده است.
در این گورستان، ۴۰ گور همگانی، حدود ۲۰۰ جنازه را دربرداشتند که همگی به خوبی نگاهداری شده و باقی مانده بودند. قد این موجودات حدودن به ۷ پا می رسید. سرهایشان بسیار بزرگ بود و دهان، بینی یا چشم نداشتند.
به باور انسان شناسان، این موجودات متعلق به گروهی از فرازمینیان هستند که در اینجا فرود آمده اند و به احتمال بسیار، از سوی نوعی ویروس بیگانه از بین رفته اند که تنشان قابلیت دفاع در برار آن را نداشته است. با این حال، هیچ آثاری از فرود آمدن کشتی یا قطعات آن کشف نشده است.
این نخستین کشفی نیست که در این زمینه صورت می گیرد. در تابستان ۱۹۳۷ گروهی از دانشمندان چینی به سرپرستی استاد چی پوتئی به بررسی غارهای کوه بایان- کارا- اولا پرداختند. در درون این غار، آنها استخوان بندی هایی با سرهای بسیار بزرگ و تن هایی کوچک پیدا کردند. در نزدیکی آنها، ۱۷۶ لوح سنگی وجود داشت. در مرکز هر لوح سوراخی بود و یک شیار مارپیچی که ویژگی هایی روی خود داشت، از آن آغاز می شد و به محیط پیرامون امتداد پیدا می کرد.
افزون بر این، دیوارهای غار به وسیله ی نقاشی هایی از برخاست خورشید، ماه و ستارگان پوشیده شده بود، همراه با نقطه های رنگی ریزی که به تدریج به کوهستان و سطح زمین نزدیک می شدند.
پژوهشگران برای کشف رمزهای قرس های سنگی به مدت دو دهه سردرگم بودند. سرانجام، استاد دانشگاه بیجینگ زوم اومنیو، شمار بسیاری از آنها را رمزگشایی کرد.
واژگان مارپیچ اینگونه روایت می کنند که حدود ۱۲ هزار سال پیش، چند چیز پرنده در این کوهستان تصادف کردند. باستان شناسان چینی، توصیفی از مردمانی که در غارهای بایان- کارا- اولا زندگی می کردند نیز پیدا کردند.
همچنین در زمانی نه چندان دور، در یکی از تابوت های مسر باستان، مومیایی یک مرد ۲.۵ متری پیدا شد. چهره ی او بدون بینی و گوش و دهانش بسیار گشاد بود و زبان نداشت.
بر اساس گفته های باستان شناس گوستون د ویلارز، سن این مومیامی حدود ۴ هزار سال است. او به عنوان یک میری اشراف زاده دفن شده، یعنی به دقت مومیایی شده و به دست خدمتگزاران، خوراک و وسایل آزین بندی برای زندگی پس از مرگش، گزاشته شده بود. اگرچه بر اساس کشفیات، تمامی وسایل پیرامون او به مسریان یا هتا هیچ تمدن زمینی دیگری تعلق نداشتند؛ برای نمونه در میان کشفیات، یک قرص سنگی صیقل داده شده که به وسیله ی خط و خطوط و اشکال ناشناخته ای پوشیده شده بود، یک جامه که از فلز ساخته شده، همراه با بقایای چیزی که کفش های پلاستیکی را تداعی می کرد، و کتیبه های سنگی بسیاری که با تصاویری از ستارگان، سیارات و دستگاه های ناشناخته ای پر شده بودند، به چشم می خورد.
همچنین ستایشگاهی که این مومیایی عجیب در آن پیدا شد نیز، غیر طبیعی بود؛ جایگاه دفن به وسیله ی ماده ای ساخته شده بود که ماهییت ناشناخته ای داشت. سنگ تشکیل دهده ی آن کاملن از یک صخره تراشیده شده بود، در نتیجه دیوارها مانند مرمر صیقل یافته صاف بودند. مانند این به دید می رسید که (سنگ) به وسیله ی لیزر جدا شده باشد، چون اتفاقن سطح سنگ ذوب شده بود. تابوت به وسیله ی ماده ای آزین داده شده بود که سرب به دید می آمد.
در هر حال، نظریه ی وجود بیگانگان، تنها نظریه ی موجود در این زمینه نیست. بر اساس دیدگاه برخی پژوهشگران، غول آسایان و کوتوله ها می توانند شاخه ای از نژاد بشر باشند که زمانی بر روی زمین زندگی می کردند، اما به دلایلی منقرض شده اند.
در هر حال، نظریه ی وجود بیگانگان، تنها نظریه ی موجود در این زمینه نیست. بر اساس دیدگاه برخی پژوهشگران، غول آسایان و کوتوله ها می توانند شاخه ای از نژاد بشر باشند که زمانی بر روی زمین زندگی می کردند، اما به دلایلی منقرض شده اند.
ترجمه: کامورا
ویرایش: داریوش افشار
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر